Πάλι κινείσαι ανάποδα
ξανά προς πίσω τρέχεις
Πάλι την πλάτη μου γυρνάς
τρέχω μα δεν σε φτάνω
Μόνος μου τώρα περπατώ
δρόμο που δεν τελειώνει
Λόγια ψελλίζω στο κενό
τα σκούπισε το χάος
Κι αν λίγο σε ακούμπησα
τυλίχθηκες σε πέπλο!
Την φόρα όλη που μάζεψες
άδικα δεν κρατούσες
Πάλι εκσφενδονίστηκες
επάνω μου πατώντας!
Και η μπάλα αναπήδησε
προς τον γκρεμό κυλώντας
Είπα θα τρέξω να σε βρω
για να σε ανασύρω
Μα η ψυχή μου κόβεται
το μωβ σαν αντικρύζω...
κι ούτε εσένα βρίσκω
Τώρα σε βλέπω να γυρνάς
ξανά μπροστά να τρέχεις!
Πάλι με προσπερνάς
και πίσω σου με αφήνεις
Μάταιο είναι πια
να τρέξω να προλάβω
Μόνο μπροστά σου θα σταθώ
για λίγο όταν περάσεις
Τα δάκρυα να δεις
που κύλησαν στα μάτια
Δάκρυα γιατί με μάλωσες
πως άσκοπα είχα ιδρώσει
Μα το παιδί έτσι νόμιζε
πως ήτανε δικιά του
Η μπάλα που αναπήδησε
και στον γκρεμό κυλούσε
Φόβο ποτέ δεν γνώρισε
το μωβ πριν αντικρύσει
